In een bericht van De Telegraaf, las ik het volgende onderstaande artikel. Ik denk dat het duidelijk is dat ik als fokker selectief en voorzichtig te werk ga tijdens onze zoektocht naar nieuwe honden eigenaren. Het afgelopen half jaar zijn veel honden op onderstaande wijze geplaatst met als gevolg teleurgestelde eigenaren maar vooral teleurgestelde honden. Een mens kan er overheen komen, voor een hond kan het een traumatische ervaring betekenen...
Opgebiecht
’Janken, janken, janken… De
buren werden er gek van’
In onze populaire rubriek Opgebiecht delen VROUW-lezeressen
anoniem een geheim. Deze VROUW-lezeres vertelt dat ze stiekem een nieuw baasje
zoekt voor de hond.
“Het was coronatijd, we zaten continu
thuis en de kinderen bleven maar aan mijn hoofd zeuren: ‘Toe nou mam, we
beloven dat we er goed voor zullen zorgen, echt waar!’ Een hond… Ik kon het
niet over mijn hart verkrijgen om ze nog een keer teleur te stellen. De
eindmusical was al afgelast, het kamp ook en de zomervakantie viel ook helemaal
in het water. Ach ja, waarom ook niet, dacht ik.
Verantwoordelijkheid
Zo’n hond leert de kinderen wat
verantwoordelijkheid, ze komen eindelijk achter die schermpjes vandaan. Wie
weet was zo’n beestje in huis wel leuk. Ik kende per slot van rekening zo veel
mensen die ook een hond hadden. En ja, de coronacrisis was ook wel echt ideaal
voor de opvoeding van een viervoeter. Thuiszitten en volop tijd, wat kon er
fout gaan?
We belegden een serieuze
gezinsbespreking, het is namelijk nogal een ingrijpende beslissing. Zo’n dier
brengt kosten met zich mee, je moet er elke dag voldoende tijd en aandacht aan
besteden en hem minstens vier keer uitlaten, ook wanneer het regent of stormt.
Dat drukte ik mijn gezin ook echt op het hart. Dit mocht absoluut geen
impulsaankoop zijn.
Superlief
We gingen op zoek op internet en vonden
een superlieve pup. Toen we dat beestje eenmaal in huis hadden, was ook ik
verkocht. Wat was het een schatje, echt om op te vreten! Het was half mei toen
we de hond kregen. Toen was het al snel vakantie; de kinderen en ik waren het
grootste gedeelte van de dag thuis of in de tuin. Ondanks corona was het een
gezellige tijd. We zijn zelfs nog met z’n allen, inclusief hond, naar de
camping geweest.
Maar hoe moest het na de vakantie? Daar
maakte ik me toch een beetje zorgen over. Wij zouden allebei half augustus weer
langzaamaan op kantoor aan de slag gaan. Ik kon bijna niet wachten. Lekker
bijkletsen bij de koffieautomaat met mijn collega’s of gewoon weer een normale
live vergadering. Ik had er echt zin in.
Taakverdeling
Maar ik was niet de enige die minder
thuis zou zijn. De kinderen begonnen met de middelbare school en mijn man zou
ook vaker op kantoor zitten. Weliswaar geen volle werkweek, maar toch… We
kwamen tot een taakverdeling: ik zou de hond ’s morgens uitlaten, de kinderen
zodra ze uit school kwamen en mijn man ’s avonds. We besloten om het gewoon te
proberen en maar te zien hoe het zou uitpakken.
De eerste week was het meteen raak. Onze
lieve harige huisgenoot was totaal niet gewend om ineens zo veel alleen te
zijn. Janken, janken, janken. De buren werden er gek van! Daarbij hadden mijn
kinderen, nu ze weer school hebben, ineens veel minder tijd over. Ik begon
steeds meer te beseffen dat dit niet ging werken.
Nieuw thuis
Toen de buren voor de vijfde keer aan de
deur stonden om te vragen of ‘we dat beest echt niet beter onder controle
konden houden’ was de maat vol. De situatie was niet langer houdbaar. De
kinderen gaan me echt vermoorden, dacht ik. Maar ik zag geen andere uitweg dan
een nieuw goed huis voor onze harige huisvriend te gaan zoeken. Ik kon nu
eenmaal niet zomaar ineens thuisblijven, het gewone leven ging weer van start.
Ik had achteraf zo’n spijt dat ik me had laten overhalen.
Stiekem ben ik nu dus op zoek naar een
ander thuis voor het arme dier. Maar hoe verkopen we dit aan de kinderen? Mijn
man en ik hebben besloten om zonder hun medeweten de hond bij een ander gezin
te gaan onderbrengen en het daarna pas te vertellen. Ik hoop maar dat ze het me
ooit zullen vergeven.”
